New York City 2007

zondag 4 november 2007: ING New York City Marathon!

Vanmorgen om 4 uur gaat de wekker. Voor de zekerheid ook de telefoon ingesteld. Maar gelukkig ben ik op tijd wakker voor deze bijzondere dag. Wat je vaak hoort is dat de nacht eerder nog belangrijker is kwa nachtrust omdat je de nacht voor de wedstrijd vaak wat onrustig bent vanwege de spanning. Dit klopt met mijn ervaringen, maar deze keer was het tegendeel het geval! Ik heb geslapen als een blok! Prima voorbereiding dus voor deze dag.

De weersvoorspelling was gunstig om te lopen en de kledingkeuze was gisteren gemaakt: korte tight en t-shirt met korte mouwen. Na het wassen en toiletteren even een broodje naar binnen gewerkt met een beetje drinken en vervolgens op tijd naar de lobby met over mijn loopkleding een oude joggingbroek, een wollen trui en oude schoenen aan, die allemaal weggegooid mogen worden vandaag.... De wedstrijdschoenen en sokken, kranten, plastic, handschoenen gaan mee in de tas en een loopjack aan die voor de start met dezelfde tas met de UPS auto naar de finish. Een beetje ingewikkeld misschien, maar zo vroeg in de morgen is het sowiezo nog koud en het is lang wachten op de start.

We gaan op tijd (5 uur) met de bus via de Holland Tunnel naar New Yersey en uiteindelijk de voet van de Verrazano Narrows Bridge, waar de start is van de marathon.

Om half zes zijn we al op het startterrein, terwijl de start pas om 10:10 is! Ik maak eerst even een verkenningsrondje over het 'blauwe' startterrein, dat overeenkomst met de kleur van mijn startnummer. Ik haal daarna maar een kopje koffie en een broodje. Nog een stukje rondgewandeld en later nog maar eens een kopje koffie ingetapt. Het is nog rustig op het startterrein, maar de eerste lopers zijn inmiddels op het gras gaan zitten of liggen (toch handig zo'n slaapzak! een tip voor een volgende keer?). Zo lang staan is immers niet handig als je daarna nog een marathon moet lopen. Ik scharrel nog een kartonnen doos op, die ik samen met de meegebrachte krant en het plastic gebruik als kleed om ook op te gaan zitten/liggen. Ik leun met de rug tegen een hekje... Er komen steeds meer lopers bij en het grasveldje waar ik mijn plekje heb gevonden wordt steeds voller. Op het moment dat de zon opkomt wordt het pas echt prachtig. Het voelt steeds aangenamer en ik voel dat het in alle opzichten een mooie dag gaat worden!

Zo'n anderhalve uur voor de start wordt gevraagd om ons langzaamaan richting de brug te gaan begeven. Dit betekent eerst de zak met spullen inleveren die ik na de start weer terug wil zien. Omdat het weer al prima is besluit ik om naast mijn jasje ook de oude schoenen en de joggingbroek mee terug te geven. Alleen de trui hou ik nog aan om tot de start aan te houden. Ik weet immers niet hoe koud het is op de brug. De afgifte van de tassen is wel een chaos. Was de rest tot nu toe tot in de puntjes geregeld, dit was niet leuk! Twee smalle toegangsweggetjes waar iedereen langs moest om naar de UPS auto's te gaan maar ook weer terug. Dus twee stromen tegen elkaar in! Gelukkig was ik na de eerste oproep gelijk richting dat terrein gegaan, maar het zou me niet verbazen als sommigen te laat waren voor de start!

Om kwart voor 10 gaan we op weg naar de brug, waar de wedstrijdlopers worden voorgesteld, een moment stilte wordt gehouden voor een hardloper die een dag eerder bij de kwalificatiemarathon voor Beijing 2008 stierf en daarna al snel het kanonsschot waarmee de start een feit was. Daarna klonk het New York, New York van Frank Sinatra uit de luidsprekers. Een kippenvelmoment! Na 1 minuut en 17 seconden kwam ik over de startmatten. Ik had dus best een mooie positie in het enorme startveld van 40000 lopers.


Het was ondanks de grootte van de brug (met 2 etages) best druk in de eerste kilometers, maar het weerhield me ervan om te hard van stapel te lopen, vooral omdat de eerste mijl 50 meter omhoog gaat! Bij het afdalen werd het tijdverlies, voor zover van belang alweer goedgemaakt. Het liep echt heel makkelijk. Enkele kilometers later lag het tempo nog op zo'n 4:32 per kilometer, te snel! Ik heb wat laten vieren en probeerde het tempo hooguit op 4:37 houden, het tempo dat bij 3:15 hoort. Ik weet dat er moeilijke stukken komen waarop ik van plan ben om het tempo echt te laten zakken om niet teveel energie te verliezen. Enig verval na de Pulaskibridge (na 21 km) en de Queensborobridge (na 24 km) is dus ingecalculeerd.

Ondertussen is Alie naar het Central Park gewandeld om de start op een groot scherm te kunnen zien. Daarna wandelt ze naar de voet van de Queensborobridge op de hoek van de First Avenue en de 59 Street, waar ze Paula Radcliffe en Gete Wami als eerste lopers voorbij ziet komen.

Inmiddels zijn ook de heren al een tijdje onderweg en ook de recreanten.

Na de Verrazano Narrows Bridge komen we in Brooklyn.

Al zeer snel hoor ik aanmoedigingen voor Smitty, de naam op mijn T-shirt! Dat werkt geweldig! Ik kan geen schatting maken van het aantal keren dat die naam is geroepen. Go! Smitty Go!, Smitty, you're looking good! enz. hoorde ik minstens elke 100 meter wel een keer.

Ik hou het tempo tot 15 km gemiddels op 23 minuten per 5 kilometer. Echt rekenen per kilometer of mijl heeft niet veel zin omdat het regelmatig stukken klimmen is en weer dalen. Niet alle kilometers zijn dus gelijk.

Tussen de Pulaskibridge en de Queensborobridge ligt het stadsdeel Queens. Hier is het een stuk rustiger wat betreft het publiek. Maar na de moeizame Queensborobridge draai je met een steile afdaling Manhattan in op de First Avenue en al op de brug hoor je het geluid aanzwellen. Roepen, gillen, klappen, wat een enorm enthousiasme! En publiek, wel 10 rijen dik aan beide kanten op sommige plekken! Alie zou proberen bij het Krooder Meet & Greetpoint direkt na de brug op 1st Ave te staan en ik liep daarom al naar rechts om te kijken, maar helaas zag ik haar niet. Achteraf bleek dat het daar gewoon veel te druk was en ze stond nu in de bocht net onder de brug. Ze heeft mij wel gezien, zie foto's:

First Avenue is een zeer brede, rechte weg die kilometers lang doorloopt tot aan de Bronx. Maar het merendeel van die kilometers is het ook vals plat omhoog. En geloof me, als je al 26 km hebt gelopen, dan voelt dat ondanks het publiek niet erg makkelijk. Bij het verlaten van Manhattan is er een kleinere brug, (Williams Avenue Bridge) die toch vrij pittig aanvoelt, maar gelukkig duurt het dus niet al te lang. Na 1 Mijl verlaten we de Bronx weer via de Madison Avenue Bridge en bij de afdaling daarvan schiet er kramp in mijn linkerbeen, zowel aan de voorkant als de achterkant. Ik kan gewoon niet verder! Even gewandeld en de benen gestrekt en wat gedronken. Daarna voorzichtig weer verder. Na dit punt, op zo'n 33 km besloot ik met name op de stijgingen niet teveel aan te zetten om verdere kramp te voorkomen. De energie daarvoor raakte trouwens ook wel op, maar gezien de tijd op dat moment zou het raar moeten gaan dat er geen mooie tijd aan zat te komen. Vooraf hoopte ik te kunnen genieten onderweg en zou met een tijd onder de 3:40 dik tevreden zijn. Maar nu leek het er al op dat ondanks het moeizaam slot een tijd onder de 3:30 vrijwel zeker zou zijn.

Het laatste deel door Central Park heeft het publiek me werkelijk door de laatste loodjes gezweept. Smitty, you're almost there! hoorde ik talloze keren. Geweldig!

Vrijdag hadden we nog de laatste kilometers verkend tijdens de training, maar hoe gemakkelijk het toen ging, nu blijkt pas hoe zwaar het is om die heuvels in Central Park te beklimmen. Zeker de laatste kilometer vanaf Columbus Circle naar de finish, waar nog een gemene heuvel ligt. Maar... ik kom over de streep in 3:27:16 iets na de finish om met handen omhoog de streep te kunnen passeren. Later bleek het officieel 3:27:11 te zijn. Geweldig, ik ben er enorm trots op! Op dit parcours en dan maar 8 minuten langzamer dan mijn persoonlijk record op deze afstand!

Na de finish krijg ik de felbegeerde medaille omgehangen een heatsheet, zilverfolie om niet teveel af te koelen, en een tasje met eten en drinken.

Maar na de finish voel ik wel mijn benen! Tjonge wat doen ze zeer! Ik vraag me af waarom het lopen van een marathon nou zo leuk is. Later, na het afhalen van mijn tas met spullen kan ik moeizaam mijn trainingsbroek aan krijgen. Iets later wandel ik langs de rand van Central Park naar Columbus Circle waar Alie mogelijk nog staat. Op dat moment besef ik welke prestatie ik eigenlijk heb neergezet. Waarom ik eigenlijk een marathon loop? Nou daarom dus!! Ik kan de tranen van geluk bijna niet bedwingen! Alie blijkt niet meer bij Columbus Circle te staan. Ze bleek wel in Central Park me voor de tweede keer te hebben zien lopen maar aangezien ik nog een eind moest lopen duurde het erg lang voor ik weer terug was. Uiteindelijk zoals afgesproken dus maar naar het hotel gegaan. Onderweg werd ik een paar keer aangesproken met de vraag waar ik vandaan kwam en welke tijd ik had gelopen. Die amerikanen gingen (weer) uit hun dak! Prachtig om mee te maken.

Na het raadplegen van de uitslagen blijk ik uiteindelijk 3548e van de bijna 40.000 lopers te zijn geworden!
Na een ontspannen bad ben ik 's avonds nog met de metro naar 43 St gegaan voor de Krooder After Party. Gezellig om even bij te praten en het succes van vandaag te vieren met bier en hapjes!

naar de volgende dag....